امروز چهاردهم آذر ماه سال 1389 است در شركت به حد كافي خسته شده و شب به خانه برگشته ام براي رفع خستگي تلويزيون را روشن و بر حسب تصادف شبكه دوم را انتخاب كردم برنامه اي از آخرين عمليات جنگي مرحوم شهيد كشوري خلبان رشيد هلي كوپتر كبرا را پخش مي كرد و همرزمان آن شهيد بزرگ در ارتباط با شهادت او سخن مي گفتند و طوري آنان صحبت مي كردند كه اشك از چشمان هر بيننده اي فرو مي ريخت و من هم كه در كنارم دخترم هم نشسته و تماشاگر موضوع بوديم و او هم بسيار متاثر شده بودند بدون هيچگونه اختياري به گريه افتادم و با خود گفتم كه اين گريه نيازي به مرثيه و نوحه امروزي ندارد و اين ماجرا خود فضائي آكنده از عشق به الله و ميهن مي باشد نه ريائي در كار است و نه نيازي به ريا كه اين مقوله، خود مكتب بزرگ مي باشد راستي زماني ايثار و از خودگذشتگيها معنا و مفهوم بس بزرگ داشت نمي دانم چرا اين روزي ها به همديگر بي توجه شده اند
خدا روح آن بزرگوار و همرزمانش را شاد گرداند كه چه عاشقانه رفتند و ما چه بي اراده مانديم
No comments:
Post a Comment