در هرعصری که تنهائی اوج حضور در جمع ناهمگن است و ندانستن و سفاهت، بهترین نسخه نوشته شده فیلسوفان همه فن و حریف عصرمان برای دردمندان نواندیش وچاره همه دردهای جوامع بشری میباشد پس امروز نوشتن تنها یار انسانی است که روزگارانش را با حضور در تاریکی مطلق به قله حیات رسانده و انتظار لکه ابری را می کشد که باریدن آغازد و در زیر برف های بلورین دانه اش،پرده ای ضخیم بر آرزوهای سرگردانش در صحرای ندانمکاریهایش افراشته شود نوشتن تنها انیسم در روزهای سخت زندگی بوده و هست درست است که قلم و کاغذ هم از تحمل درد و رنج مردمان روزگارمان به تنگ آمده اند ولی هنوز تنها این دو یار با وفایم بوده اند که بی توقع ،تنهایم نگذاشته اند بقول معروف بگذار بگویند که : یازا یازا اولدی ،دئمه سینلر کی اوله اوله یازدی
